Sam Altman'ın son röportajını izlemek bana ciddi bir déjà vu hissi verdi. Hava? 2001'in sonlarındaki Enron kazanç çağrılarına ürkütücü bir şekilde benzerdi—biliyorsunuz, her şeyin 2 Aralık'ta çökmekten önceki o çağrılar.

Aynı aşırı kendine güvenen ton. Ayrıntılar üzerinde ısrar edildiğinde aynı savunma. Sizi perde arkasında gerçekten ne olduğunu merak ettiren o tür cilalı güvence.

Burada tarihin kendini tekrarladığını söylemiyorum. Ama birisi zor sorulardan kaçarken bu kadar akıcı bir şekilde konuşuyorsa? İşte o zaman alarm zillerinin çalmaya başladığı andır. Enron yöneticileri, en sona kadar pembe tablolar çizmekte ustaydılar.

Paraleller rahatsız edici. Milyarlar söz konusu olduğunda ve mesajlaşma biraz fazla prova edilmiş gibi hissettirdiğinde, her şeye yüzeysel bakmanın iki kez düşünmenizi sağlıyor.