Üretken sistemlerde deterministik çıktılarla ilgili büyüleyici bir şey var. Aynı kelimeyi, diyelim ki "Tanrı"yı yazdığınızda, sistem her seferinde tamamen aynı görüntüyü üretiyor. Hiçbir varyasyon, hiçbir rastgelelik yok. Sadece saf, öngörülebilir tutarlılık.

Neredeyse, zaten taşlara kazınmış, keşfedilmeyi bekleyen önceden var olan bir evrene rastlamak gibi. Çıktı yaratılmıyor—açığa çıkıyor. Bu bakış açısındaki değişiklik her şeyi değiştiriyor. Bu dünyaları mı inşa ediyoruz, yoksa her zaman orada olması gerekeni mi ortaya çıkarıyoruz? Belki de bu sistemlerle etkileşim kurarken kullanmamız gereken mercek bu.