Burada tokenomi optimizasyonunu düşünüyorum. Masada şu soru var: Protokol ücretleri, token satın alımına ve arzı yakmaya gitmeli mi?

Bu, basit gibi görünen ama hızla karmaşıklaşan kararlardan biri. Kağıt üzerinde, satın alma ve yakma deflasyonist baskı yaratır—daha az tokenin dolaşımda olması teorik olarak her token başına daha fazla değer anlamına gelir. Sahipler bu anlatıyı sever.

Ama işte mesele bu: Peki ya bu ücretler daha fazlasını yapabilirse? Gelişimi finanse etmek, likidite sağlayıcılarını teşvik etmek, ayı piyasaları için hazine rezervleri oluşturmak. Yakma kısa vadede iyi hissettiriyor, ama uzun vadede protokolü gerçekten güçlendiriyor mu?

Bazı projeler din gibi yakıyor ve yine de değer kaybediyor. Diğerleri ücretleri yeniden yatırıyor ve sürdürülebilir ekosistemler inşa ediyor. Gerçek cevap muhtemelen projenin yaşam döngüsündeki konumuna bağlıdır—erken aşama büyüme yakıtına ihtiyaç duyar, olgun protokoller ise arzın daralmasından daha fazla fayda sağlayabilir.

Senin görüşün nedir? Tam yanma stratejisi mi yoksa kısmi yanmalarla stratejik tahsis mi?