Ekonomi tarihçileri paralellikler çizmeyi sever, ancak üzerinde düşünmeye değer bir tanesi var: Reagan dönemi, piyasaları açmak ve ticaret engellerini kesmekle başarılı oldu. Sonuç? Herkesin kayıklarını yükselten on yıllar süren bir büyüme. Bugüne hızlıca baktığımızda, tamamen farklı bir oyun kitabının açıldığını izliyoruz.

Mevcut yönetimin gümrük tarife stratejisi, gerçekten sayıları hesaplayan ekonomistler arasında merak uyandırıyor. Bunlar soyut politika tartışmaları değil—gümrük tarifeleri, hanehalkı bütçelerini doğrudan etkileyen tüketim vergileri gibi işlev görür. İthalat maliyetleri yükseldiğinde, birileri faturayı öder ve bu genellikle politikacıların suçlamayı tercih ettiği yabancı ihracatçılar değildir.

En ilginç olanı, piyasa katılımcılarının bu politika farklılıklarını nasıl fiyatladığıdır. Makro eğilimleri izleyen yatırımcılar, korumacı önlemlerin geleneksel piyasaların ötesinde dalgalar yarattığını biliyor. Sermaye akışları değişir, enflasyonist baskılar artar ve birdenbire alternatif varlıklar, politika belirsizliğine karşı birer koruma olarak daha cazip görünmeye başlar.

Karşıtlık daha çarpıcı olamazdı: bir yaklaşım rekabetin verimliliği artıracağına bahse girerken, diğeri duvarların refah yarattığını varsayıyor. Tarih, hangi stratejinin sürdürülebilir zenginlik yaratımını sağladığını gösteriyor, ancak biz yıllarca portföyleri yeniden şekillendirecek gerçek zamanlı bir deneyim yaşıyoruz.