Oyun oynamanın faydaları?

Benim için en büyük şey baskı dayanıklılığının tamamen dolu olması.

Ortaokuldan beri çevrimiçi oyun oynuyorum, başlarda biri bana küfrettiğinde, bilgisayarı kapatıp intihar mektubu yazacak kadar üzülüyordum. Zamanla, günlük hayatım düşman tarafıyla atışmak, düşman loncasıyla atışmak, düşman güçleriyle atışmakla geçti... Atışa atışa o kadar duyarsızlaştım ki, yüzlerce kez tekrar ettiğim o cümleleri tekrar tekrar söyleyerek içimde hiç bir dalgalanma olmadı.

Rekabetçi oyun oynamak tam bir cehennemdir, rekabetçi oyunların çoğunda yerleşik sesli sohbet vardır, sesli sohbet açıldığında herkes takım arkadaşını geri zekalı, karşı takımı ise aptal olarak görür, sadece kendini e-spor genci olarak görür. Sesli sohbette "ailevi edebiyat" dostluk selamlarıyla doludur, oyun içinde ve dışında neşeli bir hava hakimdir.

Başlangıçta mikrofonu açtığımda, diğerleri bir kız sesi duyduğunda, az çok kendilerini kontrol edeceklerdi ve "Tamam, tamam" diyeceklerdi.
Sonra ses değiştirici kullandım, sesi orta yaşlı bir adamın sesi olarak ayarladım. O sahne gerçekten harikaydı!
Sütler ve pipi bir arada uçar, anne ve akraba soy ağacı bir renkte.
İnsan dillerinin genişliği, bu an zirveye ulaştı.

On yıldan fazla böyle çalıştım, artık "azarlanınca ağlayan zavallı"dan "azarlama malzemesi tükenmiş yaşlı usta"ya evrildim.
Artık pek küfretmiyorum, bu benim kültürümün geliştiği anlamına gelmiyor, aksine
Küfürlerden çoktan bıktım, estetik yorgunluk.

Ara sıra gerçekten bir veya iki ruhsal yetenekle karşılaştığımda, hiç duymadığım cümleler sarf edebiliyorlar, hatta ona alkış tutmak istiyorum, insanlığın dil geliştirme düzeyi bir adım daha ileriye gitmiş.

Ama şimdi çoğu zaman sadece "sessize al" butonuna sessizce tıklıyorum.

Dünyanın gürültülü olmasını engelleyemezsiniz, ama sesi kapatmayı seçebilirsiniz.

Bir de, bu kadar sövmenin ne faydası var ki? Daha iyi, dünyayı bir yumrukla patlatmanın bir yolunu düşünmek, kimse hayatta kalmasın, daha eğlenceli.