Aman, bugün ne yazacağımı bilmiyorum, biraz günlük hayattan bahsedelim.

Annem işe ilk başladığında bir ruh hastanesiyle görevlendirildi, her gün hastalara iğne yapıyor ve ilaç veriyordu. Sonra şehir hastanesinin ameliyathanesine geçiş yaptı, sık sık gece yarısı hızla giden araçların karaciğerleri ezdiğini, kavgaların yüzleri parçalayarak yaraladığını görüyor.
Bu yüzden o, hayatın basit bir gerçeğini çoktan anlamıştı: İyi bir yaşam, her şeyden daha önemlidir.

Beni asla çalışmaya zorlamaz, tek isteği öğrenemememin sorun olmadığı, sağlığımı iyi tutmamdır.

Babam daha da rahatladı. Rahatlığı biraz soyut hale geldi. İlkokuldan beri beni çevrimiçi oyun oynamaya götürdü, World of Warcraft oynadık. Anneme göre: Sen daha süt içiyordun, baban seni video oyun salonuna götürüyordu, orada herkes okul çantasıyla oynarken, baban seni sırtında taşıyarak oynuyordu.

Yüksekokul giriş sınavının ilk günü öğle vakti sınavı bitirdikten sonra, eve girdiğimde, bana hâlâ sordu: "Biraz arenada rahatlamak ister misin?"🙃

Bu yüzden hayatım boyunca neredeyse hiç öğrenme zorluğu çekmedim.
Ortaokul sınıfında ilk 5, lisede ilk 15, hepsi son dakikada çalışarak, şansım da bir tuhaf iyi geldi, beni ortanın üstünde karıştırarak sürekli bir belirsizlik içinde tuttu.

Karıştıkça, garip bir değerler sistemi geliştirdim:
İş yaparken sadece idare etmeyi düşünür, asla iyi yapmayı düşünmez.
Geçiştirebiliyorsan geçiştir, çaba harcamamak için asla bir kas bile oynatma.

Sonra bir gün aniden fark ettim
Sanki yürüyen bir tuzlu balık gibi yaşıyorum.
Hareket eder, ama çok değil; düşünür, ama derin değil; hayalleri var, ama gerçekleştirmiyor.

Bu son derece rahat ve baskısız ortamda, ölümcül bir alışkanlık geliştirdim:
İş yaparken sadece geçer not almak yeterlidir, asla mükemmeliyeti peşinde koşmam.
Karıştıkça, sonunda bir sorun fark ettim: Aslında ne istediğimi gerçekten bilmiyorum.
Bu belirsizlik, son birkaç yıldır yüzleşmeye başladığım bir şey.

Kendimi o "sıcak suda kaynayan kurbağa" durumundan kurtarmak için Web3'e All in yapmayı seçtim.
Çünkü burada yarışmazsan yaşayamazsın.
Herkes para kazanmak için "her yolu deniyor", burası oyun, rekabet, ritim, fırsatlarla dolu, aynı zamanda risklerle de dolu.
Ama tam da bu "uyarı + baskı" durumu beynimin elektrik çarpmış gibi yeniden başlatılmasına neden oldu.
Uzun zamandır her gün yaşadığımı hissediyorum.

Ama en büyük sorunum hâlâ İngilizce.
Bu eksiklik gerçekten DNA'mıza kazınmış olan türden.

Küçük şehrimizdeki İngilizce eğitimi... ne diyelim.
İlkokuldaki İngilizce öğretmeni, resim öğretmeninin görev değişikliği ile açtığı bir kopyadır; "evening" kelimesini "妞宁" olarak okuyabiliyor.
Sınıftaki herkes bir tılsım okuyormuş gibi.

Ortaokulda İngilizceyi resmi olarak öğrenmeye başladım ama sadece sınavlar için, sadece test çözüyorum, konuşma tamamen yok.
Herkes puan için yaşıyor, dil için değil.
Şehrimiz, eğitim kaynaklarının o kadar kıt olduğu bir durumda, yıl boyunca il genelinde sonuncu sırada yer alıyor, "derse katılabilmek bir şans".

Hayatım boyunca İngilizceye ihtiyacım olmayacağını düşünmüştüm.
Üniversite dördüncülüğü daha çok bir mucize gibi geldi, hiç çalışmadım, sonuçta geçtim.

Şu anda İngilizceyi yeniden öğrenirken, gerçekten beynimin aşırı yüklendiğini hissediyorum.
Sanki eski bir bilgisayara büyük bir 3D oyun kuruyormuş gibi:
Patır patır takılmalar, donmalar, siyah ekran ve zaman zaman beni aşağılayan hata raporları çıkıyor.

O zaman yapacak bir şey yok, zorla öğrenmeye çalış.

Çünkü bu şeylerin anlamı asla "daha güçlü olmak" değildir,
Ama bana kendimi henüz bırakmadığımı bildirdi.